திருமாலை

ஸ்ரீ தொண்டரடிப்பொடியாழ்வார் அருளிச்செய்த

திருமாலை
திருமாலை தனியன்


திருவங்கப்பெருமாளரையர் அருளிச்செய்தது


மற்றொன்றும் வேண்டா மனமே. மதிளரங்கர்,
கற்றினம் மேய்த்த கழலிணைக்கீழ்,- உற்ற
திருமாலை பாடும்சீர்த் தொண்டரடிப்பொடியெம்
பெருமானை, எப்பொழுதும் பேசு.


ஸ்ரீ தொண்டரடிப்பொடியாழ்வார் அருளிச்செய்த

திருமாலை


872:
காவலிற் புலனை வைத்துக் கலிதனைக் கடக்கப் பாய்ந்து,
நாவலிட் டுழிதரு கின்றோம் நமன்தமர் தலைகள் மீதே,
மூவுல குண்டு மிழ்ந்த முதல்வ.நின் நாமம் கற்ற,
ஆவலிப் புடைமை கண்டாய் அரங்கமா நகரு ளானே. (2) (1)

873:
பச்சைமா மலைபோல் மேனி பவளவாய் கமலச் செங்கண்
அச்சுதா. அமர ரேறே ஆயர்தம் கொழுந்தே. என்னும்,
இச்சுவை தவிர யான்போய் இந்திர லோக மாளும்,
அச்சுவை பெறினும் வேண்டேன் அரங்கமா நகரு ளானே. (2) (2)

874:
வேதநூல் பிராயம் நூறுமனிசர்தாம் புகுவ ரேலும்,
பாதியு முறங்கிப் போகும்நின்றதில் பதினை யாண்டு,
பேதைபா லகன தாகும்பிணிபசி மூப்புத் துன்பம்,
ஆதலால் பிறவி வேண்டேன்அரங்கமா நகரு ளானே. (3)

875:
மொய்த்தவல் வினையுள் நின்றுமூன்றெழுத் துடைய பேரால்,
கத்திர பந்து மன்றேபராங்கதி கண்டு கொண்டான்,
இத்தனை யடிய ரானார்க்கிரங்கும்நம் மரங்க னாய
பித்தனைப் பெற்று மந்தோ பிறவியுள் பிணங்கு மாறே. (4)

876:
பெண்டிரால் சுகங்க ளுய்ப்பான் பெரியதோ ரிடும்பை பூண்டு
உண்டிராக் கிடக்கும் போது உடலுக்கே கரைந்து நைந்து,
தண்டுழாய் மாலை மார்பன் தமர்களாய்ப் பாடி யாடி,
தொண்டுபூண் டமுத முண்ணாத் தொழும்பர்சோ றுகக்கு மாறே. (5)

877:
மறம்சுவர் மதிளெ டுத்து மறுமைக்கே வெறுமை பூண்டு,
புறம்சுவ ரோட்டை மாடம் புரளும்போ தறிய மாட்டீர்,
அறம்சுவ ராகி நின்ற அரங்கனார்க் காட்செய் யாதே,
புறம்சுவர் கோலஞ் செய்து புள்கவ்வக் கிடக்கின் றீரே. (6)

878:
புலையற மாகி நின்ற புத்தொடு சமண மெல்லாம்,
கலையறக் கற்ற மாந்தர் காண்பரோ கேட்ப ரோதாம்,
தலையறுப் புண்டும் சாவேன் சத்தியங் காண்மின் ஐயா,
சிலையினா லிலங்கை செற்ற தேவனே தேவ னாவான். (7)

879:
வெறுப்பொடு சமணர் முண்டர் விதியில்சாக் கியர்கள், நின்பால்
பொறுப்பரி யனகள் பேசில் போவதே நோய தாகி
குறிப்பெனக் கடையு மாகில் கூடுமேல் தலையை ஆங்கே,
அறுப்பதே கருமங் கண்டாய் அரங்கமா நகரு ளானே. (8)

880:
மற்றுமோர் தெய்வ முண்டே மதியிலா மானி டங்காள்,
உற்றபோ தன்றி நீங்கள் ஒருவனென் றுணர மாட்டீர்,
அற்றமே லொன்ற றீயீர் அவனல்லால் தெய்வ மில்லை,
கற்றினம் மேய்த்த வெந்தை கழலிணை பணிமி னீரே. (9)

881:
நாட்டினான் தெய்வ மெங்கும் நல்லதோ ரருள்தன் னாலே,
காட்டினான் திருவ ரங்கம் உய்பவர்க் குய்யும் வண்ணம்,
கேட்டிரே நம்பி மீர்காள். கெருடவா கனனும் நிற்க,
சேட்டைதன் மடிய கத்துச் செல்வம்பார்த் திருக்கின் றீரே. (10)
882:
ஒருவில்லா லோங்கு முந்நீர் அனைத்துல கங்க ளுய்ய,
செருவிலே யரக்கர் கோனைச் செற்றநம் சேவ கனார்,
மருவிய பெரிய கோயில் மதிள்திரு வரங்க மென்னா,
கருவிலே திருவி லாதீர் காலத்தைக் கழிக்கின் றீரே. (11)

883:
நமனும்முற் கலனும் பேச நரகில்நின் றார்கள் கேட்க,
நரகமே சுவர்க்க மாகும் நாமங்க ளுடைய நம்பி,
அவனதூ ரரங்க மென்னாது அயர்த்துவீழ்ந் தளிய மாந்தர்,
கவலையுள் படுகின் றாரென் றதனுக்கே கவல்கின் றேனே. (12)

884:
எறியுநீர் வெறிகொள் வேலை மாநிலத் துயிர்க ளெல்லாம்,
வெறிகொள்பூந் துளவ மாலை விண்ணவர் கோனை யேத்த,
அறிவிலா மனித ரெல்லாம் அரங்கமென் றழைப்ப ராகில்,
பொறியில்வாழ் நரக மெல்லாம் புல்லெழுந் தொழியு மன்றே? (13)

885:
வண்டின முரலும் சோலை மயிலினம் ஆலும் சோலை,
கொண்டல்மீ தணவும் சோலை குயிலினம் கூவும் சோலை,
அண்டர்கோ னமரும் சோலை அணிதிரு வரங்க மென்னா,
மிண்டர்பாய்ந் துண்ணும் சோற்றை விலக்கிநாய்க் கிடுமி னீரே. (2) (14)

886:
மெய்யர்க்கே மெய்ய னாகும் விதியிலா வென்னைப் போல,
பொய்யர்க்கே பொய்ய னாகும் புட்கொடி யுடைய கோமான்,
உய்யப்போ முணர்வி னார்கட் கொருவனென் றுணர்ந்த பின்னை,
ஐயப்பா டறுத்துத் தோன்றும் அழகனூ ரரங்க மன்றே? (15)

887:
சூதனாய்க் கள்வ னாகித் தூர்த்தரோ டிசைந்த காலம்,
மாதரார் கயற்க ணென்னும் வலையுள்பட் டழுந்து வேனை,
போதரே யென்று சொல்லிப் புந்தியில் புகுந்து, தன்பால்
ஆதரம் பெருக வைத்த அழகனூ ரரங்க மன்றே? (16)

888:
விரும்பிநின் றேத்த மாட்டேன் விதியிலேன் மதியொன் றில்லை,
இரும்புபோல் வலிய நெஞ்சம் இறையிறை யுருகும் வண்ணம்
சுரும்பமர் சோலை சூழ்ந்த அரங்கமா கோயில் கொண்ட,
கரும்பினைக் கண்டு கொண்டேன் கண்ணிணை களிக்கு மாறே. (17)

889:
இனிதிரைத் திவலை மோத எறியும்தண் பரவை மீதே,
தனிகிடந் தரசு செய்யும் தாமரைக் கண்ண னெம்மான்,
கனியிருந் தனைய செவ்வாய்க் கண்ணணைக் கண்ட கண்கள்,
பனியரும் புதிரு மாலோ எஞ்செய்கேன் பாவி யேனே. (18)

890:
குடதிசை முடியை வைத்துக் குணதிசை பாதம் நீட்டி,
வடதிசை பின்பு காட்டித் தென்திசை யிலங்கை நோக்கி,
கடல்நிறக் கடவு ளெந்தை அரவணைத் துயிலு மாகண்டு,
உடலெனக் குருகு மாலோ எஞ்செய்கே னுலகத் தீரே. (2) (19)

891:
பாயுநீ ரரங்கந் தன்னுள் பாம்பணைப் பள்ளி கொண்ட,
மாயனார் திருநன் மார்பும் மரகத வுருவும் தோளும்,
தூய தாமரைக் கண்களும் துவரிதழ் பவள வாயும்,
ஆயசீர் முடியும் தேசும் அடியரோர்க் ககல லாமே? (20)
892:
பணிவினால் மனம தொன்றிப் பவளவா யரங்க னார்க்கு,
துணிவினால் வாழ மாட்டாத் தொல்லைநெஞ் சே.நீ சொல்லாய்,
அணியனார் செம்பொ னாய அருவரை யனைய கோயில்,

மணியனார் கிடந்த வாற்றை மனத்தினால் நினைக்க லாமே? (21)

893:
பேசிற்றே பேச லல்லால் பெருமையொன் றுணர லாகாது,
ஆசற்றார் தங்கட் கல்லால் அறியலா வானு மல்லன்,
மாசற்றார் மனத்து ளானை வணங்கிநா மிருப்ப தல்லால்,
பேசத்தா னாவ துண்டோ ? பேதைநெஞ் சே.நீ சொல்லாய். (22)

894:
கங்கயிற் புனித மாய காவிரி நடுவு பாட்டு,
பொங்குநீர் பரந்து பாயும் பூம்பொழி லரங்கந் தன்னுள்,
எங்கள்மா லிறைவ னீசன் கிடந்ததோர் கிடக்கை கண்டும்,
எங்ஙனம் மறந்து வாழ்கேன் ஏழையே னேழை யேனே. (23)

895:
வெள்ளநீர் பரந்து பாயும் விரிபொழி லரங்கந் தன்னுள்,
கள்ளனார் கிடந்த வாறும் கமலநன் முகமும் கண்டு
உள்ளமே. வலியை போலும் ஒருவனென் றுணர மாட்டாய்,
கள்ளமே காதல் செய்துன் கள்ளத்தே கழிக்கின் றாயே. (24)

896:
குளித்துமூன் றனலை யோம்பும் குறிகொளந் தணமை தன்னை,
ஒளித்திட்டே னென்க ணில்லை நின்கணும் பத்த னல்லேன்,
களிப்பதென் கொண்டு நம்பீ. கடல்வண்ணா. கதறு கின்றேன்,
அளித்தெனக் கருள்செய் கண்டாய் அரங்கமா நகரு ளானே. (25)

897:
போதெல்லாம் போது கொண்டுன் பொன்னடி புனைய மாட்டேன்,
தீதிலா மொழிகள் கொண்டுன் திருக்குணம் செப்ப மாட்டேன்,
காதலால் நெஞ்ச மன்பு கலந்திலே னதுதன் னாலே,
ஏதிலே னரங்கர்க்கு எல்லே. எஞ்செய்வான் தோன்றி னேனே. (26)

898:
குரங்குகள் மலையை தூக்கக் குளித்துத்தாம் புரண்டிட்டோடி,
தரங்கநீ ரடைக்க லுற்ற சலமிலா அணிலம் போலேன்,
மரங்கள்போல் வலிய நெஞ்சம் வஞ்சனேன் நெஞ்சு தன்னால்,
அரங்கனார்க் காட்செய் யாதே அளியத்தே னயர்க்கின் றேனே. (27)

899:
உம்பரா லறிய லாகா ஒளியுளார் ஆனைக் காகி,
செம்புலா லுண்டு வாழும் முதலைமேல் சீறி வந்தார்,
நம்பர மாய துண்டே? நாய்களோம் சிறுமை யோரா,
எம்பிராற் காட்செய் யாதே எஞ்செய்வான் தோன்றி னேனே. (28)

900:
ஊரிலேன் காணி யில்லை உறவுமற் றொருவ ரில்லை,
பாரில்நின் பாத மூலம் பற்றிலேன் பரம மூர்த்தி,
காரொளி வண்ணனே என் கண்ணனே கதறுகின்றேன்,
ஆருளர்க் களைக்கணம்ம அரங்கமா நகரு ளானே. (29)

901:
மனத்திலோர் தூய்மை யில்லை வாயிலோ ரிஞ்சொ லில்லை,
சினத்தினால் செற்றம் நோக்கித் தீவிளி விளிவன் வாளா,
புனத்துழாய் மாலை யானே. பொன்னிசூழ் திருவ ரங்கா,
எனக்கினிக் கதியென் சொல்லாய் என்னையா ளுடைய கோவே. (30)
902:
தவத்துளார் தம்மி லல்லேன் தனம்படத் தாரி லல்லேன்,
உவர்த்தநீர் போல வென்றன் உற்றவர்க் கொன்று மல்லேன்,
துவர்த்தசெவ் வாயி னார்க்கே துவக்கறத் துரிச னானேன்,
அவத்தமே பிறவி தந்தாய் அரங்கமா நகரு ளானே. (31)

903:
ஆர்த்துவண் டலம்பும் சோலை அணிதிரு வரங்கந் தன்னுள்,
கார்த்திர ளனைய மேனிக் கண்ணனே. உன்னைக் காணும்,
மார்க்கமொ றறிய மாட்டா மனிசரில் துரிச னாய,
மூர்க்கனேன் வந்து நின்றேன், மூர்க்கனேன் மூர்க்க னேனே. (32)

904:
மெய்யெல்லாம் போக விட்டு விரிகுழ லாரில் பட்டு,
பொய்யெலாம் பொதிந்து கொண்ட போட்கனேன் வந்து நின்றேன்,
ஐயனே. அரங்க னே.உன் அருளென்னு மாசை தன்னால்,
பொய்யனேன் வந்து நின்றேன் பொய்யனேன் பொய்ய னேனே. (33)

905:
உள்ளத்தே யுறையும் மாலை உள்ளுவா னுணர்வொன் றில்லா,
கள்ளத்தேன் நானும் தொண்டாய்த் தொண்டுக்கே கோலம் பூண்டேன்,
உள்ளுவா ருள்ளிற் றெல்லாம் உடனிருந் தறிதி யென்று,
வெள்கிப்போ யென்னுள் ளேநான் விலவறச் சிரித்திட் டேனே. (34)

906:
தாவியன் றுலக மெல்லாம் தலைவிளாக் கொண்ட எந்தாய்,
சேவியே னுன்னை யல்லால் சிக்கெனச் செங்கண் மாலே,
ஆவியே.அமுதே என்றன் ஆருயி ரனைய எந்தாய்,
பாவியே னுன்னை யல்லால் பாவியேன் பாவி யேனே. (35)

907:
மழைக்கன்று வரைமு னேந்தும் மைந்தனே.மதுர வாறே,
உழைக்கன்றே போல நோக்கம் உடையவர் வலையுள் பட்டு,
உழைக்கின்றேற் கென்னை நோக்கா தொழிவதே,உன்னை யன்றே
அழைக்கின்றேன் ஆதி மூர்த்தி. அரங்கமா நகரு ளானே. (36)

908:
தெளிவிலாக் கலங்கல் நீர்சூழ் திருவரங்கங் கத்துள் ளோங்கும்,
ஒளியுளார் தாமே யன்றே தந்தையும் தாயு மாவார்,
எளியதோ ரருளு மன்றே எந்திறத் தெம்பி ரானார்,
அளியன்நம் பையல் என்னார் அம்மவோ கொடிய வாறே. (37)

909:
மேம்பொருள் போக விட்டு மெய்ம்மையை மிகவு ணர்ந்து,
ஆம்பரி சறிந்து கொண்டு ஐம்புல னகத்த டக்கி,
காம்புறத் தலைசி ரைத்துன் கடைத்தலை யிருந்து,வாழும்
சோம்பரை உகத்தி போலும் சூழ்புனல் அரங்கத் தானே. (2) (38)

910:
அடிமையில் குடிமை யில்லா அயல்சதுப் பேதி மாரில்,
குடிமையில் கடைமை பட்ட குக்கரில் பிறப்ப ரேலும்,
முடியினில் துளபம் வைத்தாய். மொய்கழற் கன்பு செய்யும்,
அடியரை யுகத்தி போலும் அரங்கமா நகரு ளானே. (39)

911:
திருமறு மார்வ.நின்னைச் சிந்தையுள் திகழ வைத்து,
மருவிய மனத்த ராகில் மாநிலத் துயிர்க ளெல்லாம்,
வெருவரக் கொன்று சுட்டிட் டீட்டிய வினைய ரேலும்,
அருவினைப் பயன துய்யார் அரங்கமா நகரு ளானே. (40)
912:
வானுளா ரறிய லாகா வானவா. என்ப ராகில்,
தேனுலாந் துளப மாலைச் சென்னியாய். என்ப ராகில்,
ஊனமா யினகள் செய்யும் ஊனகா ரகர்க ளேலும்,
போனகம் செய்த சேடம் தருவரேல் புனித மன்றே? (41)

913:
பழுதிலா வொழுக லாற்றுப் பலசதுப் பேதி மார்கள்,
இழிகுலத் தவர்க ளேலும் எம்மடி யார்க ளாகில்,
தொழுமினீர் கொடுமின் கொள்மின் என்றுநின் னோடு மொக்க,
வழிபட வருளி னாய்போன்ம் மதிள்திரு வரங்கத் தானே. (42)

913:
அமரவோ ரங்க மாறும் வேதமோர் நான்கு மோதி,
தமர்களில் தலைவ ராய சாதியந் தணர்க ளேலும்,
நுமர்களைப் பழிப்ப ராகில் நொடிப்பதோ ரளவில், ஆங்கே
அவர்கள்தாம் புலையர் போலும் அரங்கமா நகரு ளானே. (43)

915:
பெண்ணுலாம் சடையி னானும் பிரமனு முன்னைக் காண்பான்,
எண்ணிலா வூழி யூழி தவஞ்செய்தார் வெள்கி நிற்ப,
விண்ணுளார் வியப்ப வந்து ஆனைக்கன் றருளை யீந்த
கண்ணறா, உன்னை யென்னோ களைகணாக் கருது மாறே. (2) (44)

916:
வளவெழும் தவள மாட மதுரைமா நகரந் தன்னுள்,
கவளமால் யானை கொன்ற கண்ணனை அரங்க மாலை,
துவளத்தொண் டாய தொல்சீர்த் தொண்டர டிப்பொ டிசொல்,
இளையபுன் கவிதை யேலும் எம்பிறார் கினிய வாறே. (2) (45)


தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார் திருவடிகளே சரணம்